یعقوب(صمد) کامجو: به علت کثرت دسته‌های سینه‌زنی وبه علت سهولت و زودتر به پایان رسیدن مراسم، 10محله‌ی بزرگ درشهر قدیم لاردر قالب دودسته‌ی بزرگ حیدری ونعمتی در مسیرهای معین شده و مکان ختم مشخص به عزاداری می‌پردازند. 

دربعضی از شب‌ها به دعوت همدیگر به محلات مقابل رفته ودر آنجا ضمن پذیرایی، ختم مراسم را نیزدر یکی از حسینیه‌ها انجام می‌دهند. البته در زمان‌های دور این دودسته به علت تعصبات کور وپوچ دست به کارهایی می‌زدند که درشأن ومنزلت عزاداران امام حسین (ع) نبود؛ اما این فرهنگ غلط به مرور زمان به‌ویژه پس از انقلاب اسلامی کاملاً از بین رفت.

درلارستان رسم بر این است که سینه‌زنی سنتی در شب انجام دهند وسالیان دراز است که این عمل تا نیمه‌های شب (تا ساعت 2 و یا 3 نیمه‌شب) صورت می‌گیرد؛ این عمل جای تأمل دارد. درزمان‌های دور، در دوران پهلوی اول حکومت وقت لارستان به مردم اجازه‌ی عزاداری نمی‌دادند. مردان برای عزاداری وسینه‌زنی مجبور بودند که با پای پیاده به گراش بروند، وبعد از ختم مراسم سینه‌زنی نزدیک صبح به لار برمی‌گشتند.

 

قبل از انقلاب اسلامی 1357 هم سینه‌زنی سنتی لار اجازه نداشتند تا قبل از شب هفتم در کوچه‌ها وخیابان‌ها عزاداری نمایند وتنها سه شب مجوز داشتند که عزاداری کنند. در زمان شاه روز تاسوعا مدارس وادارات تعطیل نبود. هر دسته‌ی سینه‌زنی لار از حسینیه محله‌ی خود شروع می‌کردند؛ در مسیر کوچه وخیابان برنامه‌ریزی شده ادامه پیدا می‌کردودر حسینیه یکی از محلات که  از قبل برنامه‌ریزی شده است مراسم ختم را انجام می‌دادند.

 

محلاتی که متعلق به حیدری می‌باشند:  به‌ترتیبِ حرکت سینه‌زنان: 1- کوی گاله (دُمِ گاله)2- محله‌ی سبز کوه (محله‌ی آقا، تنگسیر، کُرُش، سابات حاج خواجه فضل الله)3- پیرغیب 4- کوریچان(کورِچُو) 5- قنبربیگی.

محلاتی که متعلق به نعمتی می‌باشند: 1- آردفروشان (آو فروشو) 2- نو3- درویشان، گردان(تُمب شیرَی) 4- کهویه (کُوو) 5- پاقلعه (گنبد سبز).